Het -mag ik?- meisje

Het “mag ik?” meisje

Het –mag ik- meisje kan natuurlijk ook een jongen zijn, want die zijn er ook.

Na een toffe natuuractiviteit in de natuur met kinderen, blijven er vaak wel 1 of 2 kindjes nog in mijn gedachten even rondhangen.

Kinderen die aandacht vragen, ieder op hun eigen manier. En juist de kinderen die geen aandacht vragen wil ik wel graag ‘zien’.

A fijn het –mag ik- meisje. Het gaat een beetje als volgt;

Wat gaan we vandaag doen? Roept ze als eerste.

Mag ik dan als eerste? Mag ik voorop? Of ze komt aanlopen “ik mag van hun niet…”.

Waar ik in het begin nog zeg; “leuke dingen, je ziet het wel”.

Zeg ik op veel vragen, ”nee” want nee, ze mag niet elke keer als eerste of voorop lopen.

Ik probeer het soms ook gewoon te negeren, haar –mag ik - vragenstroom. En ja, ik geef haar soms wel een Ja, Ja, jij mag voorop. Of ze staat in een eigen rijtje voorop. Ze oogt gelukkig maar waarom toch die vraag steeds? Enkel om gezien te worden?! de beste te zijn? Bevestiging?

Ze pakt de -nee- overigens heel makkelijk op, blijkbaar hoort ze die meer.

Ze is verder heel enthousiast en probeert wel alvast iemand te vinden die samen wil doen.

Als ze die gevonden heeft, vraagt ze “mogen we in 2 tallen?”.

Er zijn 8 kinderen in de groep, 3 jongens en 5 meisjes. Bij de jongens is het geen issue bij de meisjes wel. Ik hou erg van vrij spel, zelf een plek uit laten zoeken, en die ’eigen’ maken.

Mogen wij samen doen? klinkt het – nee, je maakt je eigen plek.

Juf kom je bij mij kijken? - ja zo

“Kijk juf, de hulpvader heeft een hek om mijn tuin gemaakt.”

Ze glundert als ik zeg; “nou dit is wel een hele mooie hut zeg”.

De groep, het individu, het blijft een bijzonder gegeven en hoe jong we daar al mee bezig zijn.

Op de laatste dag bespreken we de afgelopen dagen en ik vraag; “hebben jullie nog een tip en top voor mij?” Ik krijg veel lieve woorden, “nee hoor alles was leuk en je bent heel lief”.

Het –mag ik- meisje zegt “ik heb een tip”. “je mag wel vaker NEE zeggen, want je bent veel te lief”.