Ik zat op de bank en dacht; waarom ben ik niet gelukkig?
Volgens het “boekje” had ik het allemaal goed gedaan.
Op het oog zag het er goed uit.
Ik had een aardige vriend, een baan bij de bank, een mooi nieuwbouwhuis, 2 auto’s op de stoep, we hadden het gemaakt!
Dit was het plaatje wat vroeger geschetst werd over later, en dit was dus ‘later, als je groot bent’.
De eerste maanden in het nieuwbouw huis waren nog wel leuk geweest. Gezellig ook, iedereen was tenslotte nieuw in de buurt. Druk aan het klussen en ik genoot ervan om in de zandbak (toekomstige tuin) op een omgedraaide emmer koffie te drinken met de bouwers en de buren.
Ik was denk 25 en had 2 jaar een etage gehuurd in de binnenstad van Breda en nu dus DE koopwoning.
Wachtend op het gelukzalige gevoel, dat je je doel bereikt hebt, maar het kwam niet. Al snel dacht ik; “is dit het nou?”
Settelen? Als dit het was! Ik vond het saai, elke week was hetzelfde.
Van maandag t/m vrijdag naar de bank van 9 tot 5.
Daarna eten maken, tv kijken en slapen. Ik vond er geen klap aan!
Aan de overkant van de straat stond nog 1 oud pand, ze verhuurde daar kamers. Het was een komen en gaan van jonge lui, zo’n heerlijke duiventil.
Nou ik was gewoon jaloers, daar gebeurde wat, dat wil zeggen daar werd tenminste geleefd.
Niks was vanzelfsprekend daar. Er werd gedronken, gerookt, gelachen en weinig geslapen denk ik. Misschien stonk het wel.
En ik? Ik zat ongelukkig rond te kijken, op mijn nieuwe bank in mijn nieuwe huis in mijn nieuwe volwassen leven. Maar ik wilde dit volwassen leven niet, soms voelde het alsof ik levend begraven werd.
Reizen wilde ik, de wereld in, nieuwe mensen ontmoeten, andere culturen ervaren, AVONTUUR! Ontdekken, risico’s nemen, verliefd zijn, vallen en weer opstaan; kortom voelen dat je verdomme leeft!
Nou dus daarom was ik niet gelukkig.
Mijn aardige vriend vond het wel fijn, hij was blij met huis, zijn nieuwe lease auto, zijn verworven status in de IT.
Fratsen om bij de overburen voor het raam te gaan staan met de afstandsbediening vond ik een echte dijenkletser, hij liep wel mee, maar zei; “ben je nou klaar?”.
Ik voelde de levenslust uit me sijpelen.
Mijn moeder kwam op visite en zei;
“waarom lig jij met de gordijnen dicht, midden overdag, op de bank?”.
“denk je dat wij het altijd leuk hebben samen? “
Nee, dat denk ik niet, antwoorde ik.
Als ik jouw leeftijd had, dan zou ik wel blijven zitten denk, maar ik ben nog geen 30! Ik kan hier toch niet gaan zitten verpieteren omdat andere mensen dat beter uitkomt?
Ik voelde me echt naar. Hoe kon ik nou niet gelukkig zijn? Ik had toch alles?
“weg hier ”dacht ik steeds vaker, maar ik durfde niet. Ik voelde me niet fijn maar het idee om helemaal alleen te zijn, sprak me helemaal niet aan.
Andere van mijn leeftijd deden dit toch ook? Trouwen, samen wonen, die vonden het wel leuk. Was ik dan zo anders? Of deden ze het er maar gewoon mee?
Muziekfestivals, daar voelde ik me thuis! Lekker buiten, het vrije gevoel, muziek, dansen, dezelfde soort mensen; heerlijk.
Op een avond, toen ik (blijkbaar) zo hard huilde omdat ik me zo naar voelde, kwam mijn vriend vragen of het zachter kon, omdat hij niet kon slapen.
Toen dacht ik; “Els en nou is het genoeg”. “Stop met huilen en hak die knoop verdomme door”.
Dat deed ik de volgende ochtend, ik wist “dit is de dag” er kwam een kracht in me, die ik niet herkende, ik voelde me gesteund. Die avond ervoor leek het alsof er een warme deken op mijn rug werd gelegd.
Mijn oma, de moeder van mijn vader kwam in me op. Op zich vreemd want ik had haar nog nooit ontmoet.
Met een kalmte, die ik niet gewend was van mezelf, bracht ik mijn boodschap.
Na 2 jaar loos te hebben geroepen; “ja ik ga bij je weg, maar ik heb geen koffer” zag hij dat het dit keer anders was, ik meende het en ik deed het.
Overigens het was geen verkeerde man hoor, maar niet voor mij, de volgende ochtend was ik al terug om te ontbijten, ik had geen eten in huis en de winkels waren toen nog op zondag dicht. Ha ha tandenpasta had ik ook nog niet mee. Wij lachten daar samen om, alsof we broer en zus waren.
A fijn ik ging, ik volgde mijn eigen pad, een pad die bij mij paste.
En nee, het was niet makkelijk, er waren mensen boos op mij dat ik hiervoor koos.
Ik hoor mezelf nog zeggen; "het is niet mijn intentie om mensen te kwetsen, daarom
ga ik niet weg".
Mijn eigen weg, mijn pad met hobbels en obstakels.
Ik zat nog wel eens zonder energie op de bank, maar nooit meer met het gevoel dat ik niet leefde.
Voor jezelf kiezen, niet makkelijk, het wordt ons niet geleerd! Doe het maar goedmaken, ben jij maar de wijste, zelden hoor je van je ouders; Leef je dromen, volg je hart en jouw unieke levenspad. Maar hierachter blijven verschuilen helpt niet, het is jou leven en jij mag er iets moois van maken, dus doe dat en LEEF!.
liefs Els.
