"Respectberoep"

In de 6e klas van de lagere school, zo heette dat in mijn tijd, nu groep 8, stelde de meester de vraag;

“voor welk beroep heb jij veel respect?”.

De meeste kinderen noemde dingen als directeur, zo van daar kijk ik tegen op, die heeft het “gemaakt”.

Volgens mij was ik de enige die zei: “bejaardenverzorgster”.

Dit staat voor mij nog steeds bovenaan, na al die jaren.

Mijn opa zat dement in een verzorgingshuis en als we op bezoek gingen, kreeg ik al buikpijn, de weeïge lucht daar, van pies, poep en spuug, het leek of er zelden een raam open ging.

Kortom veel vieze dingen, daarbij waren de bewoners vaak agressief, sommige pakte me ook beet, ik vond het eng en vies maar ook zielig voor de mensen die er zaten en die er werkte.

Respect voelde ik voor de mensen die daar werkte en met deze, vaak lastige, doelgroep om wisten te gaan. Blijkbaar hadden zij ook niet zo’n last van de geur.

Nu vele jaren later, kom ik in het verzorgingshuis omdat mijn moeder daar nu woont. Gelukkig is er veel verandert en stinkt het niet meer zo. Het valt me op dat het verzorgend personeel heel lief is. Ik ervaar gelukkig ook de mooie kanten van deze doelgroep. Niet alleen een kinderhand is snel gevuld, een bewoner die wat aandacht krijgt is hier ook oprecht blij mee.

Hoe zit het dan met die persoon die uit een arm gezin komt en zich op heeft weten te werken tot directeur? Ja dat vind ik ook knap, daar voel ik veel gedrevenheid bij.

Maar de verzorger in het tehuis die moet haast wel werken vanuit zijn hart, anders kun je dit werk niet doen en (niet onbelangrijk) goed tegen nare geuren kunnen!

Die verdiend, wat mij betreft de meeste respect.

Daarom werk ik graag met kinderen, hun opmerkingen komen zo maar, recht uit het hart.

Ik vond het destijds een mooie vraag en is me altijd bijgebleven.