Huilt ze al?
Ik ben geboren en getogen in het pittoreske Molenschot, onder de rook van Breda.
Als 13, 14-jarige gingen we op de fiets naar de film in Breda. “Het Grand” was een oud, Moors aandoend, groot wit gebouw.
Het gebouw, an sich vond ik al gaaf. Met misschien wel 10 jongeren gingen we naar de film, samen naast elkaar zittend, vroeg er iemand naar mij kijkend; “huilt ze al?”.
Meestal duurde dit niet lang, ik zat helemaal in de film en voelde de emoties in mijn lichaam, en ja huilen deed ik. Als het zielig was maar ook als het juist heel liefdevol was.
Waar andere rustig zaten te kijken, liep ik leeg bij de film.
Later zelfs al bij de reclame van het wereld natuurfonds, al die schattige kleine diertjes. Nu weet ik dat is hoog sensitief. De meeste sensitieve mensen die ik kende waren wat verlegen, teruggetrokken, maar ik was dat helemaal niet. Ik had eerder een grote mond en was aanwezig.
HSS
Op een dag ging ik naar Hoeve, kijken naar een graancirkel. Ik ervaarde in mijn lichaam een heerlijke ‘rush’ een soort van sensatie, toen we daar heen reden.
Zoals de ‘tornado chasers’ op Discovery Chanel.
Adrenaline voelen, de drang om het randje op te zoeken om een natuurfenomeen te zien is groter als de angst erin mee gesleurd te worden.
Hoe kan het dan, dat je zo emotioneel kan zijn en veel en makkelijk huilt? Lijkt lastig te rijmen. Tot iemand mij vroeg ben je HSS? Ik zeg; “wat”?
High Sensitive Sensation Seeker. “ow” zei ik, “als dat bestaat, ja dan ben ik dat”. Tegenstelingen die ik ervaar in mijn lichaam, sensation opzoeken, maar niet teveel want dan raak ik overprikkeld.
Dus, ik hou enorm van de rust en ruimte van de natuur, fijn dat ik in een klein groen dorp opgroeide, maar van; kunst, verscheidenheid, creativiteit, originele dingen, ga ik in de stad ‘aan’ .
Stad versus dorp
Als klein meisje, plaatste ik mijn bed onder het raam, zo kon ik lekker kijken naar de boom voor ons huis, de blaadjes in de wind en ook hoe elk seizoen voorbijtrok.
Maar ’s avonds keek ik naar de lichtjes in de stad, achter al die weilanden, daar lag de stad Breda, dáár gebeurt het, daar moet ik zijn, dacht ik dan.
Ik wilde ervaren hoe het was om in de stad te wonen, te voet naar de Bommel, maar ik miste het “cheers” gevoel, van een café waar je iedereen kent.
Eigenlijk ben ik nog dichtbij dat kind, ik hou nog steeds van beide. De vibes van de stad, nieuwe dingen maar geniet ook van stilte en groen.
Waar ik vroeger (letterlijk) schopte, omdat ik me geen raad wist met al die emoties, van mezelf en die ik oppikte. Ik voelde zoveel, maar vond geen woorden.
Door veel alcohol te nuttigen kwam ik los, ik danste, zong (schreeuwde) en kon beter praten.
A fijn misschien hoort het bij mijn sterrenbeeld “tweeling” misschien is het HSS, hoe dan ook dit is wie ik ben. Ik noem het gewoon Els.
Angsten aankijken en aangaan en zo’n 25 jaar aan spirituele ontwikkeling heeft me gebracht waar ik vandaag ben.
De wereld voelt vreemd aan, we staan aan de vooravond van een grote verschuiving.
Ik huil, van het moeilijk vinden om dit alles te zien en ervaren en ik huil van al die liefde die ik voel in die nieuwe prachtige liefdevolle eerlijke wereld.
