2 stappen achteruit...Niet meer bezig zijn met de ander
Tijdens mijn opleiding tot Kunstzinnig Dynamisch Coach leerde ik in een gesprek achterover te leunen in van plaats van mezelf meteen met de ander te verbinden. Dit vind ik erg moeilijk, want voor je gevoel lijk je niet geïnteresseerd of betrokken. Je wil de ander zo graag helpen en desnoods hun pijn op je nemen. Maar uiteindelijk help je daar de ander niet mee, want bepaalde knelpunten of blokkades komen niet voor niets op je pad. De bedoeling is om ervan te leren en groeien als mens. Het blijft zich herhalen, totdat de onderliggende les geleerd is. Intussen, heb jij met al jouw goed bedoelde intenties, wel de gevoelens van die overgenomen en zit je mee te ‘lijden’.
Verbinding losser maken
Theoretisch was het me glashelder me niet meteen volledig met de ander te moeten verbinden, maar toepassen in de praktijk was een ander verhaal. Tot nu, jaren later. Ik voel wat het me brengt om de binding met de ander wat losser te laten…niet zo strak…niet met allerlei verwachtingen. Als het losser wordt, geef je de ander als het ware de ruimte om naar jou toe te bewegen. Het kost geduld en training, maar het is meer dan de moeite waard.
Iemand zei ooit tegen me: “Als je steeds bezig bent met de ander, naar zijn problemen luisteren en dergelijke, dan hoef je mooi niet met je eigen problemen aan de slag. Daar zit natuurlijk een enorme waarheid in. Ik weet nog dat het me destijds een beetje boos maakte, ik bedoelde het immers toch lief? Ik wilde die ander toch helpen? Soms voel je dat mensen op je leunen als ze het zwaar hebben.Je kunt dit vanuit ‘medelijden’ toestaan en laten gebeuren, maar ik heb ervaren dat je ze meer helpt door ze heel zachtjes en liefdevol terug op hun eigen benen te duwen. Nu ik dichter bij mezelf ben, en gelukkig minder angstig ben voor dat gevoel, laat ik me niet meer helemaal opslokken door de ander, waardoor ik me automatisch minder verbind met haar/zijn pijn en emoties. Doordat ik als het ware twee stappen achteruit doe, zie ik relaties veranderen. Meestal op een positieve manier, ik geef anderen veel meer ruimte in plaats van ze te porren en om bevestiging te vragen.
Zo visualiseer ik letterlijk dat ik door die schoenen meer draagvlak heb op de aarde. Daarnaast ben ik me bewust geworden van mijn eigen kracht en laat ik deze zonder angst toe. Angst voor je eigen kracht? Te bizar voor woorden eigenlijk, maar velen zijn zo gewend geraakt aan negatieve, belemmerende gedachtes over zichzelf. Het is makkelijker en veiliger om maar in die negatieve modus te blijven zitten, dan je op onbekend terrein te begeven om je eigen kracht terug te vinden. Natuurlijk gaat er een heel traject aan vooraf en dien je eerst je eigen angsten onder ogen te zien en dat is zwaar en alles behalve makkelijk. Maar werkt het niet zo dat alles waar je hard voor hebt gewerkt uiteindelijk extra bevredigend is? Ik heb vaak gedacht, waar doe ik het toch voor, al dat harde werken aan mezelf…., ik blijf me maar naar voelen.
Er is een hoop lef voor nodig om je angsten aan te gaan. Kinderen zijn vaak goede spiegels! Ze triggeren je zodanig dat blokkades of onverwerkte zaken nog eens extra aangeraakt worden met als doel dat je ermee aan de slag gaat. Terwijl je juist voor je kinderen de beste versie van jezelf wil zijn. Maar ja als je tegen je kinderen zegt: “Volg je gevoel, en het vervolgens zelf niet doet, hoe geloofwaardig ben je dan?”.Daarom : walk your talk!
De kracht van creativiteit
Wat mij ook erg geholpen heeft, is creativiteit. Door met verf, krijt en kleurpotloden aan de slag te gaan, kom je haast als vanzelf in een soort van kinderlijk enthousiasme, onbevangen en puur. Uiteindelijk is dat precies zoals je je wil voelen. Volledig jezelf zijn in de puurste vorm. Mijn ervaring is hoe vaker je in een creatieve modus zit, hoe vaker je dat ‘pure’ gevoel ervaart en leert loslaten. Je weet immers de uitkomst niet van je creatieve werkstuk. Helaas hoor ik mensen vaak zeggen: “Ik ben niet creatief”, waarop ik antwoord “O, volgens wiens normen dan?”. Was er een tekenleraar op de middelbare school die zei: “Nee die boom heb je onvoldoende nagetekend” of een handenarbeidjuf die moeilijk keek omdat op jouwwerkstuk niet alles even recht zat. Wat een zonde is dat toch. Het leven zelf is ook geen sprookje en jouw boom ziet er altijd anders uit als die van een ander. Die verschillende invalshoeken zijn juist fantastisch dat maakt het leven juist leuk en afwisselend. Als mensen het dan toch aandurven om het creatieve stuk in te gaan dan willen ze wel graag fijne, gezellige dingen maken. Dat is heel normaal. Maar juist jouw schaduw tekenen, ontmoeten en omarmen is een verrijkende ervaring. Je krijgt er letterlijk een beeld bij!. Geef jouwschaduwkant een naam, bijvoorbeeld ‘negatieve denker’. De ‘negatieve denker’ negeren werkt niet. Omarm deze, erken en accepteer dat het ook een deel van jou is. Natuurlijk mag je best tegen de ‘negatieve denker’ een keer zeggen: “Nou je hebt hard gewerkt, je mag best even gaan rusten”.
Pas als je twee uitersten kent, zwart /wit…goed/slecht, dan kun je pas het midden bepalen. Het is dus heel belangrijk om ook je schaduwkant te ontdekken. Deze te verbeelden op papier of doek of in klei en dan ook twee stappen achteruit te doen en het gemaakte werkstuk op je in laten werken. Wat heeft het mij te zeggen? Hoe leeft dit in mij?
Wat nog leuker is om van een bepaald thema zowel ‘zwart’ als ‘wit’ te verbeelden en te kijken hoe deze balanceren. Als kunstzinnig dynamisch coach is het erg tof om dynamiek in te brengen tijdens een gesprek. Stel je hebt een ‘zwart’ en ‘wit’ schilderij gemaakt. Ga op je zwarte schilderij staan en ervaar hoe je je voelt! Stap er vanaf en ga vervolgens op de ‘witte’variant staan. Waarschijnlijk voelt deze totaal anders aan. Dat voel je vanzelf en dat is erg mooi om te ervaren! Ik heb zelf aan den lijve ondervonden. Dat vind ik zo mooi aan creativiteit, het is geen theorie, je mag het voelen en ervaren. Het werk geweldig, net zoals het leven, in een golfbeweging. Drie stappen vooruit en dan weer twee stappen terug.
Warme groet,
Els Dikmans
