Angsthaas op de weg.
Vroeger knorde ik overal heen met mijn autootje, in mun uppie naar de andere kant van het land, no problemo.
Links rijden in Engeland? Ik had er gewoon lol in.
“Vrije vogel, wie doet me wat”, dat idee.
Na een auto ongeluk en enkele incidenten in de auto verder, ben ik angstig geworden.
Toch ging ik steeds mijn angst wel aan. Liever niet maar vaak ook, dacht ik “he, kom op Els!”.
Om de een of andere reden dacht ik, dat een uur rijden net te doen was (alsof het onder water zwemmen is, en je
na een uur echt omhoog moet?!).
Liefst in het zuiden, zeeland ofzo 2 baans en rustig.
Geen Grote steden waar 2 banen, 3, 4 en 5 baans worden…. Ie ie ie
Serieus hoor, ik trek dat amper, auto’s links en rechts, borden op iedere baan, wow waar moet ik heen, zoveel prikkels?
Ik praat dan continue in mezelf, dat gaat ongeveer zo;
“O fuck, het wordt hier wel druk, rijd ik nog tussen de witte lijnen, ja check.”
Coach in mij: rustig aan maar Els, je komt er wel, al rij je 80 aan de rechterkant als een oma, kan jou het bommen, adem in en adem rustig uit. Kijk je bent al weer een stukje verder.
En dan gaat het weer wel weer, geen porum met de dikke bmw van mijn schat, 80 op de rechtse baan tussen de vrachtwagens, maar a la ik doe het toch maar he.
“o shit ik moet die linkse baan hebben, o kak, ik kom hier nooit tussen, o poep nou moet ik gas gaan geven”.
Coach in mij; Ja dit komt goed, jij kan dit Els, visualiseer 2 engelen in de auto, goed zo, ( zegt: universum maak het makkelijk voor me, dat ik met gemak links kom).
Serieus he, ik heb wel eens gehad dat ik op een groot kruispunt kwam waar ik verkeerd voorgesorteerd stond, en het kruisput was gewoon leeg! Met gemak kon ik naar de juiste baan.
Hoofd; “o dit is wel heel vreemd, een leeg kruispunt” Ben ik door een wegafzetting gereden zonder dat ik dit wist?” “o jee, zit er toch niet eens een gat in de weg ofzo ?”
Coach in mij: Ben er blij mee Els, het wordt je gewoon makkelijk gemaakt.
Dan die brug bij Eindhoven, holy poly die is hoog, hoog!
Ik pieste bijna in mn broek, hart kloppingen.
Die ging stijl omhoog, mijn hoofd “nou daar mieteren we dus vanaf he, als je even verkeerd stuurt nou dan val je diep hoor Els” zweethandjes klef aan het stuur.
“ik zie dus de auto al op zn kop beland liggen”
Coach in mij; “nie doen Els, dan manifesteer je dit, niet zulke plaatjes in je hoofd!”
Adem in en adem uit, rustig aan, vandaag ga je nog niet dood.
A fijn, gooi er nachtblindheid bij, of hoe heet het als je als een bambi in de autolampen van de tegenligger zit te staren? Onweer, volle bak regen, die je ruitenwisser amper bij kan houden, echt hoor niet te doen voor mij. Zo heb ik meerdere malen huilend achter het stuur gezeten, denkend dat het mijn laatste ritje was.
Gelukkig heb ik tegenwoordig goeie navigatie.
Oke ook 1 keer op de vluchtstrook gestopt omdat ik het plaatje gewoon niet snapte.
Te veel prikkels, ik ontlaat ( huil even) haal adem en ga weer.
Altijd wel heel blij als “bestemming bereikt” is.
