De Scheur
“dan moeten we maar gaan scheiden”, zei hij
Ze stonden in de keuken, ze hield de tafel vast.
Verdriet welde in haar op, maar dat niet alleen.
Onder het verdriet voelde ze ook kracht, haar kracht voelde ze toe nemen.
Haar innerlijk kracht werd zo groot dat het leek haar verdriet te “dragen”.
Lichtelijk verbaasd keek hij haar aan.
De verlegen, ingetogen, kwetsbare, zachte vrouw die hij 25 jaar geleden was getrouwd zou snikkend in elkaar gezakt zijn.
Maar deze vrouw rechte haar rug en zei rustig: “dit is niet wat ik wil, maar ik kan het ook alleen”.
“wat een zachte kracht” dacht hij. Als hij heel eerlijk was, en dat vond hij best wel moeilijk, bedacht hij zich,” kan ik het zelf eigenlijk helemaal niet alleen”.
De jaren met opgroeiende kinderen, hard werken en een lichte sleur hadden hem wat mur gemaakt.
Die andere vrouw die vond zijn grapjes wel leuk en veelvuldig prees ze hem om zijn harde werk.
Hij voelde zich gezien, gewaardeerd en een echte man, ja hij voelde zich zelfs weer jaren jonger.
Nu stond zijn lieve zorgzame vrouw voor hem, ze was hem al jaren trouw. Zij had ook hard gewerkt en het was vooral zij, die zich ontfermde over de kinderen. Ze zorgde dat hun huis een warm thuis was geworden, waar iedereen welkom was.
Hij voelde zich intern verscheurt worden, hij hield van deze vrouw tot iedere cel in zijn lijf. Die andere vrouw daarin tegen maakte stofjes in hem los die hij vergeten had gewaand.
Zijn lieve echtgenoot deed al jaren aan yoga en geloofde in engelen, ze deed verschillende workshops en cursussen om zichzelf beter te leren kennen en zich fijner te voelen.
Hij had haar maar gelaten, ze kwam er altijd opgeruimd en ontspannen vandaan, dus daar had hij dan ook profijt van.
Wat hij altijd lacherig als “zweverig” of “heksig” had afgedaan kwam nu kei hard bij hem binnen.
Ze had zichzelf de ruimte gegeven om naar binnen te keren, te voelen wat ze nodig had.
Ze had gemerkt hoe fijn het was om te mediteren en om van zichzelf te houden, het had kracht gebracht.
In die keuken, hield ze de tafel vast omdat een oud patroon in haar even dacht “o jee ik zal nu snikkend in elkaar” maar nee, ze haalde diep adem en rechte haar rug. De emotie was er wel, ze aanschouwde deze maar bleef rustig, want ze had geleerd dat ze een sterke autonome vrouw was.
Hij sloot zijn ogen en het leek wel een aardbeving waar een grote scheur in de aarde kwam, hij voelde zich zo verscheurd, hoe kon ze daar zo rustig blijven staan.
Als ik ooit zo ver wil komen als haar heb ik nog een lange weg te gaan, bedacht hij.
“help me” zei hij tegen haar.
Zoals een moeder zich over een kind ontfermt, ze zei “ik help je” .
De zon scheen door het raam achter op haar hoofd en het leek wel of ze licht gaf.
Hij knipperde met zijn ogen “ze lijkt wel een engel” dacht hij.
Toen het zonnetje weg gleed was het weer gewoon zijn lieve zorgzame vrouw.
Een beetje beschaamd dacht hij, mijn vrouw is een engel, en ik loop hier als jonge jongen verliefd te doen. Waarom heb ik dit niet eerder gezien? Vol bewondering keek hij naar zijn vrouw en vroeg;
“Hoe heb je het voor elkaar gekregen om zo sterk te zijn”.
“het is niet in eens gebeurt, maar het is een geleidelijk proces geweest”.
Ze zwegen beide een poosje.
Toen zei hij; “sorry dat ik je –hobby- niet serieus nam”
Ze zei; “ dank je”.
Comments