Scheiden?

De scheur deel 2

“Dus je wil scheiden” zei hij met gesmoorde stem.

“ja dat lijkt me het beste, het kan zo ook niet langer, dat weet jij ook ”antwoorde ze.

Hij wist op dit moment helemaal niks, als verdoofd stond hij daar.

Ze had al wel vaker aangegeven dat ze niet gelukkig was, maar hij had gedacht dat het wel over zou waaien. Of ja, zo eenvoudig ook weer niet, maar hij had geen idee hoe hij dit kon verhelpen.

Trouwens hij was ook veel te druk. Zijn werk vergde veel aandacht en ter ontspanning ging hij in het weekend voetballen en daarna lekker afpilsen. Ja dat was zijn ontspanning, dat moest ze toch begrijpen.

Vaak verweet ze hem zo “ongevoelig” te zijn. Eerlijk? Hij begreep vaak ook echt niet wat ze bedoelde en al helemaal niet, hoe hij dit kon veranderen.

Bij bevriende stellen liep het toch ook gewoon goed? Ja oke, hun kinderen die allebei een “etiketje” hadden gekregen, dat was natuurlijk niet zo fijn. Maar van hem hoefde dat testen niet eens, hij was ook altijd liever in beweging als stil zitten, zeker in een klaslokaal.

Ze had het zich zo anders voorgesteld. Het getrouwde leven, samen zijn en gelukkig met de kinderen.

Als klein meisje droomde ze daar al van. Maar de werkelijkheid, haar leven, was meestal een donkere grijze stofwolk, het had weinig weg van die voorgestelde roze.

Gebroken nachten omdat er of 1 ziek was, of ze bleef maar malen in haar hoofd en lag nachten wakker.

Ze voelde zich zo verscheurt, aan de ene kant wilde ze die vrije meid blijven die haar ding deed.

Die leuk werk had, eeuwig in maatje 38 paste, in een bakfiets met de kids naar school en op tijd wijntjes met de meiden. “zo ziet het er uit in films, maar niet in mijn leven” bedacht ze somber. Haar werk vergde veel van haar, en haar collega keek vaak nors als ze “weer eens” eerder weg moest. Met de jongste naar de dokter. De ortho afspraken met de oudste leken altijd voor haar rekening te komen.

Haar kinderen hingen aan haar benen als ze ze weg bracht. Eerst waren het hun natte oogjes en de vraag: “moet je weer werken mama?” later werd het treuzelen en geruzie op de achterbank om haar aandacht te trekken.

Ze wilde ook bij haar kinderen zijn want ze voelde wel, dat die haar zo nodig hadden. Ze dacht vaak; “maar ik ben er zelf ook nog”. Ze veegde haar mascara weg onder haar ogen en “zette” een glimlach op.

Haar buurvrouw die huismoeder was, was veel relaxter, maar nam vaak niet de moeite om er nog leuk uit te zien. Het was trouwens best denigrerend hoe andere moeders over haar praten.

“ja, zij heeft wel tijd ja, om op school te helpen, zij werkt toch niet”.

Gelukkig werkte ze vooral met mannelijke collega’s, die onderlinge kift van vrouwen, trok ze niet goed.

Zwetend werd ze wakker, met 3 tassen (haken uitgedaan, want daar kun je echt niet op rennen) rende ze de kade op, te laat! Ze had de boot net gemist. Ze werd wakker, ‘OMG ik heb de boot gemist’ schoot door haar hoofd.

Ik had gewoon op mijn 16e wel voor knappe barman moeten gaan, ik had moeten reizen, genieten.

Wat doe ik toch hier? Hoe ben ik hier toch zo beland?

Haar dochtertje, die naast haar lag, wreef in haar ogen, “mama, waarom riep je zo”?

“o sorry meisje, heb ik je wakker gemaakt”? “geef niet mama” zei die kleine schat met haar prachtige slaperige snoetje.

“ik was vandaag ook verdrietig op school” vertelt de kleinste. “o hoe kwam dat” vraagt ze.

“ik mocht niet meedoen, en ook niet op het feestje bij Sterre komen”. “och meis, ik snap dat, mmm dat is niet fijn”. Heb je gezegd tegen de juf of aan die meiden hoe je je voelde? Vroeg ze.

“dat durfde ik niet, mama”.

De volgende ochtend aan het zondagsontbijt was de sfeer gelaten.

Haar man keek haar met een serieus gezicht aan. “wil je het vandaag vertellen” fluisterde hij.

Ze schrok, “o nee dit krijg ik niet over mijn lippen, niet nu” dacht ze en ze knikte van ‘nee’.

“ik droomde dat jullie gingen scheiden” zei de middelste plompverloren terwijl ze haar eitje tikte.

Huh! kon ze gedachten raden of had ze iets gehoord?

Haar man keek haar aan, het duizelde haar. Meer als een benepen “o” kwam niet uit haar keel.

Dit kon toch niet het aanknopingspunt zijn voor HET gesprek.

“nee hoor” zei de jongste “ze droomde dat ze de boot miste, dus ze blijft lekker bij ons ”.

“mama gaat eerste tegen iedereen, ja! iedereen, zeggen hoe ze zich voelt!” zei de kleinste wijs.

Buiten in de tuin, klonk een ekster hard en schel. “walk your talk” leek deze te schallen.

Ze greep de keukentafel vast, rechte haar rug en haalde diep adem.